...tüm ışıklarını söndürdüm gözlerimde şehrin!
Siyahını çekmiştim üç-beş nöbetlerinin karşı kıyıya, hemen hemen her gece yaparım bunu. Günü teslim ettikçe düne, pembeleri solar çocukluğumun. Dibinde kırılganlıklarıyla birikir, yalnızlığımın cam askerleri.
Asılı kalır gözlerim yıldızlara... kaydıkça bilirim ki, izinde yaldızlanıp dağılır bir çaresizin daha sessiz harfleri.
Büyüdükçe, beyaz düşler bıraktı içimdeki çocuk. Açıldıkça saçlarının örgüsü, kör düğüm oldu heveslerim. Tüm inandıklarım soluksuz!
Kalpten yağmur damlaları ve sevgi ile gökkuşağını çizmiştim beyaz kağıtlara! Toprağa düştükçe ıslak renkleri, şiirler açardı yüreğimin arka bahçesinde.... rengarenk olurdu yaşam.
Oysa şimdi !
Katili oldum papatyaların. Her yaprağında ayrılığın kan izleri kirletti mavi düş tarlamı. Sular çekildi gözlerimden. Sere serpe ölü çiçekler.
Nefretimin ateşine daldırıp kirpiklerimi, resmini çizerdim kızıl öfkelerin. Öfkeler mi yanardı bende, yoksa ben mi kül olurdum ihanetlerde bilmiyorum. Renkleri yoktu ihanetlerin; duvardaki iniltilerimde.
Öğrendim ki, renk körüymüş aşk!
ne hayalleri beyaz,
düşleri pembe..
ne umutları mavi,
huzuru yeşil!
arzuları da kırmızı değilmiş ki!
beyazda başlayıp siyahta bitermiş aşk...
belki de bu yüzdendir,
anılardaki fotoğrafların çabuk solması...
Babamın kucağında oturduğum zamanlar ne olduğunu bilmediğim her şeye – “baba mu ne? mu ne? mu? mu? ...” ve hangi rengi sorarlarsa sorsunlar, hepsine – “layvicert” derdim. layvicert saçlı kız, layvicert ayakkabı, layvicert elma şekeri... tadını aldıkça kızardı dilim, ayaklarım tozlandı, layvicert saçlarını boyadım bebeklerimin banyo dolabındaki çamaşır suyuyla ve... bakıyorum da bilmediğim ne kadar az şey kalmış yaşanmışlıklarda.
Renkler, bana bakın! büyüyorum siz iç içe girdikçe... alacanızda yine de tutunuyorum hayata.
Sezen’in sarı odalarında hüzün şarkılarını yakıyorum mum diplerinde... karanlıklardayım, yine üşüyorum, yine ağlıyorum!... yine, yine, yine!
ßu duvarlar ki aşılmaz engel, duvarlar ki soğuk. Büyümemin en ağır cezası bu belki de,... razıyım. Sus!
Çocuk ol karanlık kuyularda, çığlıkların yankılansın soğuk tuğlalar arasında, kendinden de büyük.. Haykırmayacağım ihanetleri. Dokuz boğum yutkunarak koklamalıyım umûdu ve uyumalıyım.
...uyumalıyım da,
Kaçıncı uykusuzluğumdayım, bilmiyorum!
Karanlık, eflatun şalını çıkarmaya başladı el ele dolaştığımız sahilde. Ardın sıra kırılan ışıkları topladı ellerim gümüş tepsiye. Yaldız yaldız yalnızlık, yıldız yıldızdı gece... ve bittim.
Siyahla beyazın farkı olmadığı saatlerde, kırmızı kostümünü çıkarıp aşkın, efkarımı tütsülemek için yaktım karanlığı. Eski bir tangonun ritmiyle, dört duvarın dipsiz köşelerinde ağını örüyorum yalnızlığın... An ile anılar arasında, her defasında, bir öncekini unutup başka sözler yazıyorum bu müziklere.... aşk şarkılarım, şiirlerim ve suskun hayalin kaldı bende.
Mülteci kampındaki ölümle özgürlük arası çizgide sıkışandan farkım yok aslında. Çizgiyi geçerse ölüm, geçersem yalnızlık... kalırsa işkence, kalırsam da yalnızlık. İkisi de ölüm be... yokluğu ölüm.
...uzak ülkelerde olmak isterdim şimdi, hiç bilmediğim insanlar arasında, avazım çıktığı kadar bağırmak yalnızlığımı... kimsenin anlamadığı dilde. Sonra hırsız bir rüzgar yürütmeli sesimi, sabaha karşı penceresinden içeri bırakmalı aşkın... unuttuğu ninnileri mırıldanmalıyım aşka güneşin sızlayan ışığında. Bugün göğsümde uyanır mısın? saçlarımdan toplar mısın yıldızları ?
Ne çok şey sığdırdım geçmişime. Ne çok sevda, özlem ve onca kavga. Her şey koca bir hiç aslında. Ah bu şehir... her parmağımın dokunuşu dipsiz kuyular açar da atar beni maviye. Saçlarımın dalgasında havalanır beyaz kelebekler. Tut, tut ki bahar tebessümlerde kalsın, tebessümler hikayelerde.
Sabaha çıkıyorum düşlerin yorgun renkleriyle. Yine yarım kalmış şiirler var yarına, yine yalan dolu yaprakları dökecek zaman. Birikecek bende tüm güvensizlikler.
Karanlık gibi sarsa aşk beni. Serilsem, sarılsam, kaybolsam dizelerde, öyle bir şiir yazsam ki, hani o herkesin yazıp da yetmediği seni seviyorum ’lar var ya, o bile şaşırsın. O kadar çok kullandık ki aslında, ondan mı yetmiyor sanki?
Kirpik altındaki kimsesiz sahillere bırakıyorum yaşlarımı. Esen onca mavi; mutluluk bende, onca umut. Ah! bir de çıkmaza gitmese yollar. Hani akan suların toplansa coğrafyamın bakir kuyularında... konuşamıyorum!
Yorgunum!
Tüm sesleri kesildi, sesini kulağımda hissettiğimde.
Bak! bir geldin arapsaçına döndü düşlerim. Ben alışkın değilim ki -seni seviyorum, Sen Gerçeğimsin!- diyen adamların sevgisine,gerçekliğine! belki de burada yanıltıyor beni aşk.
Hafıza kaydımda ne varsa sildim, kim varsa zaten kendiliğinden silindi gittiğimde. Şimdi kaydını tutuyorum öpüşlerinin ve fısıldadığın şiirlerin. Söndürdün şehrin tüm ışıklarını, göz kapaklarımda! ...Bak, çekilirken gece, portakal çiçekleri koktu güneş. Duyuyor musun?
Renklerim, düşlerim yorgun
Beyazdan çaldım gecemi
Söylesene, senin ismin ne renkti?..
tüm ışıklarını söndürdüm gözlerimde şehrin!
...Karanlıktayım.
Cuma 21 Ağus. - 17:22:33
paylaşım için tşk