İnsanların ermeye baş koyduğu vuslat adına çıkılan yola çıkmıştı genç adam. Kısacası mutluluk arayışına.
Amaç mutluluksa araç aşktı.
Bulmuştu gerçek aşkı adam, tüm ömrüne yetecek kadar uzun, verdiği nefes kadar kısa zamanda yaşanmıştı.
Bittiği zamansa kalbinin koca bir parçasını da kilitlemek zorunda kalmıştı yitik aşklar zindanına.
Suçlu aradı önce, kıyamadı suçlamaya “canım” dediğini.
Kendini suçladı.
İnanamadı sonrasında. Yapayalnız kalmıştı sanki dünyada, kiminle dertleşecek kiminle paylaşacaktı kendinden bile sakladığı sırlarını?
Hayatının anlamı, yaşama sevinci bir yabancımıydı artık. Onu göremeyecek, görse de yasak mı olacaktı dokunmak.
Bitmiş miydi aşk?
Biter miydi hiç?
“Ben aynı yerdeyim o aynı yerde, o zaman aşk nerede?” diye soruyordu kendine. Gitti mi?
Gider mi hiç aşk?
Aşk gitmişti! …
Ama ölüm gelmemişti bir türlü. Ne yapsa öfke duyamıyordu, giderken yüreğinde kendinden kalan boşluğunu yalım alevlere terk eden o sevdasına.
Aşk öfkeyi reddediyordu, ona ölümü özletmeyi tercih ederken hem de.
Aşk gitmişti! … Ya da o gittiğini sanmıştı.
Aylar sonra gizlendiği köşeden kendisine baktığını anladığında tarifi olmayan bir acıyla nasıl da sıkışmıştı kalbinin geri kalanı.
Anlamıştı geç olsa bile.
Aşk gider sadece. Ama Bitmez…
Tıpkı Ezginin günlüğü’nün söylediği şarkıdaki gibi
Kalır adımızla bir sokak duvarında,
Bir ağaç kabuğunda, bir takvim kenarında,
Kalır bir çiçekte bir defter arasında,
Bir tırnak yarasında, bir dolmuş sırasında,
Kalır bir odada, bir yastık oyasında,
bir mum ışığında, bir yer yatağında,
Aşk hiç biter mi?
Cuma 21 Ağus. - 17:15:44
